Het voorjaar met de heerlijke warme zon doet alles uit de grond bulderen en toch... is er ook een soort verwachtingsvolle ongeduld. In de afgelopen dagen is er van alles ineens weer gezaaid aan eenjarigen èn wat groentes in de nieuwe bak die ik samen met mijn dochter in elkaar heb gezet. Nadat ik diverse groentes heb gezaaid herinnerde ik me dat er nog een soort plastic kasje ergens was, die komt mooi van pas om wat extra warmte te geven.
Nu is het afwachten of dit jaar er wat meer geoogst mag worden, voordat de slakken alles weer hebben opgegeten, zoals vorig jaar. Toen was bijna verdwenen.
Ondertussen zijn de Begonia's, Eucomys, Dahlia's en Rhodohypoxis opgepot in heerlijke bladaarde, waarin volop leven zit.
(Afgelopen week heb ik weer ervaren dat, als er 'potgrond' gekocht moet worden dit bijna 100% turf is, doods materiaal welke helemaal geen vocht vast houdt.)
Al deze schatten staan nu in het kasje om rustig te acclimatiseren en in hun eigen tijd te gaan groeien.
Zo staan er ook een paar potjes met Caladiums. Mijn dochter was deze aan het bestellen en vroeg of ik er ook een paar wilde hebben. Na even getwijfeld te hebben (ik heb al zoveel potten en probeer het niet al te veel uit te breiden....) heb ik ja gezegd, toch wel leuk om met iets nieuws te gaan experimenteren. In mijn beleving waren Caladiums kwetsbaar en kunnen niet in de volle zon staan. Blijkbaar zijn er honderden soorten en zijn er ook soorten die in de volle zon kunnen staan. Dat ze ook tijdens de zomer buiten kunnen staan. De gedachte dat Caladiums moeilijke kamerplanten zijn gaat waarschijnlijk veranderen.
Vanmorgen de nog kaaluitziende potten met de knollen van de Caladiums er in, water gegeven en met wat nieuwsgierigheid onder de potten gekeken of er al worteltjes te zien zijn....... nee nog niet. Geduld......
Mijn ongeduld deed me aan een poster denken die in het gebouw van de tuinbouwschool hing. Een plaatje van een kind die wat in een potje gezaaid had. Er bij zat en telkens keek of er wat op kwam....vervolgens het plaatje dat ze het potje onderste boven gooide om te zien of er al wat groeide. Dat zelfde gevoel overvalt me regelmatig.....Geduld is een schone kunst en soms is ze ver te zoeken.
Reactie schrijven