Xendi is een aantal weken bij me aan het logeren, terwijl haar baas met zijn vader, allebei op hun eigen motor richting Noordkaap zijn vertrokken. Na jarenlang geen huisdieren meer gehad te hebben en helemaal niet meer een hond, was het weer even wennen. Wel duidelijke grenzen aan geven hoor, werd me nog gemeld..... tja dat alleen al is een uitdaging, aangezien het bij mij soms lang duurt voordat ik dat doe. Ik laat de lijn soms te lang los?? 😕
Al wandelend, wat ik nu ineens iedere dag twee keer doe.... was ik ineens aan het mijmeren over alle huisdieren waarmee ik ben opgegroeid. Dat waren er best veel! De eerste die ik me herinnerde was de boxer Claudia. Als lagere school kind zat ik in alle angst voor dit 'monster' bovenop de eettafel. Ben er uiteindelijk wel van af gekomen en ontdekte dat ze heel lief was, alleen dat kwijlen dat heb ik altijd smerig gevonden. Na Claudia kwamen Zwartjak en Fulesh, een pikzwarte herder en een spring in het veld hongaarse pointer. Ik herinner me dat mijn moeder toch telkens probeerde dat Zwartjak naast haar moest lopen, terwijl Zwartjak altijd ietsje verder haar neus wilde uitsteken. Alle dieren kwamen even langs, roodwangschildpadden, de landschilpadden Wobbes en Plum, die van Marjan bij ons gebracht werden. Parkieten, kanarie Pietje in een kooi op een bruin boekenkastje die mijn vader had gemaakt en die ik nu op de logeerkamer heb staan. Konijnen, katers en poezen, marmotten, wandelende takken. De wandelende takken zijn bij mij gekomen via mijn biologie leraar, niet wetend dat deze zichzelf konden vermeerderen. Op een wonderlijke manier waren ze ineens allemaal dood gegaan, nadat ik met mijn moeder een paar dagen weg was....... Oh ja en de gerbils in het keukenkastje die mijn moeder als woonruimte had omgebouwd voor twee gerbils, die op een dag waren ontsnapt. En ineens herinner ik me de muizen die mijn zusje had. Een witte muis die Abraham heette en de vader van héééél veel kleine rose muisjes werd. Ik weet niet hoe die geëindigd zijn. Ik ruik ze nu ook ineens.....
Het grote tropische aquarium bovenop de boekenkast, wat in mijn beleving heel veel onderhoud nodig had. Vond het wel heel erg mooi, maar niet de behoefte gehad om dit zelf ook aan te schaffen.
Dat was een leuke mijmering met al die huisdieren die langs kwamen en het feit dat we regelmatig naar de dierenwinkel de Donkere Gaard, in Utrecht gingen. Ik zie de winkel nog voor me. Het schijnt nu een woonhuis te zijn. (Het winkelwoonhuis Donkere Gaard 7 te Utrecht: de beroemde dierenwinkel met hondjes in de etalage.)
Tijdens mijn eigen gezinsleven zijn er ook vele huisdieren geweest. Los van de dieren die gekocht zijn, zoals Nijn het
konijn, marmotten, parkiet en kanarie Pietje zijn er meestal dieren bij ons gebracht. Russische hamster, Mickey de rode kater die bij de buren als jonkie gedropt was met zijn broertjes en zusjes.
Mickey was de enige die de buurman kon vangen. Sara de teckel, goudvissen, guppies en van die kleine garnaalachtige visjes. Weet niet meer hoe ze heten, ze kwamen in een droge toestand en
dan moest je dit oplossen in water. Vond het een wonderlijk fenomeen. ( Sea Monkey's verteld mijn dochter) En volgens mij kreeg je er ook een soort vergrootglas om ze beter te kunnen
zien.
Kanarie Pietje vloog los in de huiskamer en ging savonds weer zijn kooitje in. Toen onze oudste werd geboren en de leeftijd had om in de box te liggen, was Pietje jaloers en wilde telkens naar zijn hoofd vliegen en pikken. Dat was het einde van de vrijheid van Pietje..... Die bleef toen in zijn kooi.....
Zo is ook Clown, de kat van mijn moeder, bij ons komen wonen, ze kon Clown zelf niet goed meer verzorgen. En Poozje is de
laatste kat geweest die bij ons kwam, doordat ze niet bij haar broertje kon blijven. Ze werd weg gepest. Een hele angstige kat die zich heel erg veilig bij me voelde. Terwijl we bij de toenmalige
eigenaar op bezoek waren en Poozje verstopt in een boekenkast zat, kwam ze ineens héél stilletjes bij me op schoot zitten. Ik was helemaal niet meer van plan om na de dood van Clown weer
een kat in huis te halen....... maar mijn hart besloot anders en ik zei dat mijn deur op een kier open stond..... Ik heb het geweten! Ik heb nog nooit zo'n lieve intense relatie gehad met een
dier. En ook van haar heb ik heel veel geleerd en zij ook. Ze leerde steeds meer van zich af te bijten en haar eigen plek in te nemen in het asiel waar ze af en toe heen ging. Dat was ze helemaal
niet gewend.
En nu is Xendi hier!
De eerste week was wel even wennen. Ik durfde haar niet meteen los te laten bij het uit laten. Even wennen elkaar leren kennen en de omgeving leren kennen waar ze nu voorlopig het mee moest doen. Gewoontes.....aanpassen...... Ontdekken dat ze me ook spiegelde met haar en mijn angst en dat ze dit niet zou gaan gebruiken om me te gaan manipuleren.... jemig ben ik uit de kleine kinderen..... en nu een hond die dat kan doen. Grenzen aan geven Anna ha ha.
Na een paar ochtenden in de gang gekost te hebben is dit nu rustig geworden. Het uit laten ging steeds beter en ik durfde haar los te laten...... Oké daar wordt dus ook misbruik van gemaakt..... Ik moet wel lachen, want ze is verdomde slim. Ergens is er een plek waar ze van mij niet heen mag ivm grote vrachtwagens die daar door de week rijden. Dan gaat ze aan de lijn, want ze wil niet luisteren..... Verderop mag ze weer los..... en terwijl ik haar los maak draait ze zich om, om hardhollend zogenaamd naar een vrouw toe te lopen om haar zogenaamd te begroeten..... loopt keihard haar voorbij om naar die ene plek te gaan. Gelukkig was die wandelaar alert genoeg ook door mijn roepen, om Xendi vast et houden en te zeggen dat ze zo lief is..... ha ha.... ik moest vreselijk lachen en zei dat Xendi eigenlijk geïnteresseerd is om naar die verboden plek te gaan en helemaal neit in die wandelaar. Ik lig weer in een deuk bij de herinnering.....
Ze begint zich helemaal thuis te voelen hier en ik geniet ook heel erg van haar. Vandaag realiseerde ik me ineens dat ik ook wat op Xendi lijk. Ze was ineens in de afgelopen dagen nu wel echt weg. En dat ervaar ik als best pittig. Voel me wel verantwoordelijk en wil haar graag heelhuids kunnen afleveren als Robin (haar baasje) weer terug is van zijn reis. Heb even contact gehad met Robin door de vraag hoe het ging met mij en Xendi. Het avontuur van het weglopen verteld..... tja Xendi kan wel eens verdwalen als ze met haar bodemonedrzoek bezig is..... ja ja was mijn antwoord,maar ze kan ook ineens heel erg nieuwsgierig zijn en gaat dan zonder bodemonderzoek een hele andere kant op 🥳
En ineens kreeg ik een inzicht in iets van mezelf: Oeps we lijken op elkaar.... dat kan ik ook doen.... dan zeggen de mensen om me heen: "wat ga je nou weer doen? Waar ga je nu weer naar toe?" Ha ha die is leuk. Robin: Doen wat je op het moment ingegeven krijgt...... Ja precies en dan wordt de omgeving zenuwachtig.
Vervolgens realiseer ik me dat ik me ondertussen heb verlost van allerlei lijnen, verstrikkingen en nu loop ik met een hond te wandelen die ik aan de lijn moet doen, als ze niet wil luisteren..... omgekeerde wereld..... aparte inzichten ontvang ik dank zij Xendi en haar baasje!!!
Er was nog een leuke herinnering die langs kwam..... mijn moeder sneed altijd half bevroren pens voor de honden met een stevig mes. Dit mes heb ik nog steeds in mijn bezit. Het heft was wel wat los aan het raken en dit mes heeft Robin prachtig herstelt!! Met het originele logo van de fabriek er weer in en hetzelfde houtsoort. Ik gebruik het mes nu dagelijks om mijn groentes er me te snijden, heerlijk om een vlijmscherp mes te gebruiken.
Dit was even een verslag op het gebied van alle dierbare huisdieren die ook ons weer helpen met hun Zijn. Ik ga weer aan de wandel en Xendi aan de lijn.......
Â
Reactie schrijven
Hermien (donderdag, 27 oktober 2022 19:55)
Wat een gezellige belevenis.
Ik denk dat die loge wil blijven.
Die heeft het goed naar zijn zin in het mooie grolle langs de slinge. Veel plezier nog samen.
Groetjes Hermien