Dag lief mens,
Naar aanleiding van het lezen van een boeiend artikel over onze façades werd de vraag gesteld "Hoeveel zorgen maakt een mens zich over dat de bloemen wel weer zullen bloeien en of in het
voorjaar de natuur wel weer opgang komt?" daarmee is de natuurmens in mij geprikkeld.... Ik schoot al een paar dagen geleden in deze mijmermodus, doordat deze vraag al eerder op mijn pad
kwam. Ik wilde eigenlijk al meteen reageren met het antwoord dat ik me er totaal geen zorgen over maak, de natuur is heel sterk en groeit dwars door kleine spleetjes in het beton! Toen ik verder
en ruimer ging kijken hoe ik met mijn tuin om ga, begon ik mijn twijfels te krijgen. Hoe zit het met die hete en droge zomers als ik toch weer begin te sproeien....... Oh..... Tja die hete droge
zomers daar heb ik dus moeite mee, dan komt de angst tevoorschijn... en het drama: "Alles gaat dood, als ik niks doe"......
Verder en dieper in mezelf kijkend realiseer ik me dat er dan toch een doodsangst wordt aangeraakt. Verlies in vertrouwen dat er na de dood er weer leven is? Dat er geen dood bestaat weet ik ondertussen wel. Wat dan? Er is een angst om mijn grenzen los te laten en grenzeloos & zorgeloos te gaan LEVEN.... Wat zijn toch die grenzen....? De Natuur trekt zich niets van grenzen aan en gaat grenzeloos haar eigen gang......
In mijn tuin zijn er heggen geplant van coniferen en er zijn beukenhagen. Ze geven, samen met het grasveld, duidelijkheid en structuur in de tuin en daarmee rust. Met deze heggen ontstaat er ook een soort verrassende beslotenheid waarin je uitgenodigd wordt om te gaan dwalen. Je nieuwsgierigheid wordt geprikkeld, wat is er achter die heg te zien..... En dat vind ik leuk wat heggen doen. Ooit las of hoorde ik dat "Hoe hoger de heg, hoe nieuwsgieriger de mens wordt". Zit wel wat in, ik voel nu humor in me. Ik herken dat wel in mezelf en moet er om lachen. En toch kan het in mij een soort frustratie opwekken en dat heeft te maken dat er iets in mij getriggerd wordt. De wens om met de mens achter de heg in contact te komen. Niet iedereen wil haar of zijn tuin open stellen aan Jan en alleman. En dat is ook prima, dat hoeft ook niet. Ik ben zelf gestopt met de opentuindagen, het gaf me geen voldoening meer. Ook ben ik een andere weg ingeslagen en dat is best spannend om het 'oude leven' achter me te laten. Het betekend niet dat ik gestopt ben met tuinieren, dat doe ik nog steeds met heel veel liefde en plezier. Het tuinieren is anders geworden en dat is niet uit te leggen.
Deze tekst is voor mij ook een hele uitdaging, uiteraard voor en met mezelf.
Afgelopen herfst zijn de heggen weer prachtig gesnoeid door hoveniers die dat met zorg en respect hebben gedaan. Ik liep met een vraag rond hoe en wat ik met de Gleditsia aan moest die in
de afgelopen 24 jaar enorm is gegroeid. Hij stond in de buitentuin en had ik in de begin jaren samen met Herman geplant. Twee jaar geleden was er al wat gesnoeid, met name is er een enorme zijtak
uit gezaagd. Dit was gebeurd om de boom er naast en de struiken er onder meer licht te geven.
We hebben samen naar de Gleditsia staan kijken. Er werd voorgesteld om de boom te candelaberen, wat inhoud dat deze helemaal tot aan de stam teruggesnoeid zou worden. Het gevolg is dat dit ieder
jaar zou moeten gebeuren, wat ook gedaan wordt bij knotwilgen en lindebomen. Dat zag ik niet zitten. Vervolgens stelde hij heel voorzichtig voor dat de boom ook omgezaagd kan worden...... In een
flits zag ik dat de boom weg was...... De boom liet het me 'zien'. Oké dat is het antwoord, kom maar als jullie er ruimte voor hebben. Wel wil ik de takken en de stam zelf verwerken.
En de dag kwam dat hij omgezaagd werd......... Ik had er zoveel moeite mee om een gezonde krachtige boom om te laten zagen. Tranen vielen bij het omzagen van de boom, die ik heb zien vallen. Ik heb het gezien èn gevoeld.
Toch is het ook iets heel bijzonders geweest, wat intern heel veel met me heeft gedaan en nu ik eindelijk er over schrijf, ik me nog dieper besef waarom het moest gebeuren. Zelfs vandaag voordat ik dit schrijf was ik nog aan het twijfelen of ik er goed aan gedaan heb. Ja, het moest gebeuren. Het heeft weer te maken met wijkers en blijvers......
De dag van te voren heb ik een gedicht geschreven. Dankbaarheid en Rouw liepen door elkaar....
Gleditsia 'Sunburst'
Afscheid met pijn in mijn Hart
Je was de Zon in mijn tuinen
Met Liefdevolle her-inneringen
heb ik je hier geplant
Nu is de tijd gekomen om te wijken
Ruimte
Licht en Liefde gevend voor
de
jonge bomen en struiken die om je
heen staan
Afscheid met pijn in mijn Hart
Dankbaar voor al het voedsel wat je
Mens, Dier èn Natuur gaf
Je was en blijft in her-innering
een deel van mijn leven
Dankbaar voor de warmte die nog
gegeven gaat worden
15 december 2022
Als ik dan nu weer terug ga naar het fenomeen heggen dan zie ik dat de natuur zelf heel veel regelt ondanks mijn 'gebemoei' en betuttel waar ik af en toe mee bezig ben. Zo heb ik de afgelopen zomer wel erg veel gesproeid in de tuin..... Het heeft twee kanten. Aan de ene kant angst om de heggen te verliezen. Aan de andere kant mijn zorgzaamheid.....is dit dan toch nog uit angst? Ik weet het niet. Terwijl ik in de afgelopen weken in de tuin de boel aan het opruimen was had ik ineens het gevoel: Als ik niets bezit dan kan ik ook niets verliezen......
Ervaar ik de tuin als mijn bezit? Volgens mij niet, wel dat ik me nederig en dankbaar voel dat ik hier woon op deze mooie plek. Waar ik mijn eigen paradijs heb kunnen creëren. En ik voel me verantwoordelijk voor dit stukje van Moeder Aarde, waar ik me mag spelen en van mag genieten. Er is een stukje paradijs gecreëerd en ik voel me ook nog niet een slaaf van mijn tuin. Ik heb geleerd om heel veel controle los te laten, waardoor ik veel meer ongedwongen kan blijven genieten en om veel meer waar te nemen. Daardoor kan ik met recht zeggen dat ik speel met de Natuur en dat de Natuur met mij speelt en me soms enorm verrast!
Nu weer even terug naar het gesproei met water wat ik van de zomer heb gedaan om de tuin door de droge en hete periode te helpen. Ik zie dat er weer een stuk heg toch aan het afsterven is. Vorig jaar was er ook al een stuk heg in dezelfde omgeving afgestorven. Zelf kreeg ik ineens het gevoel/idee dat na 24 jaar groei en snoei er stukken heg afsterven om ruimte te geven aan de 'buren'....het wordt ze te veel en te benauwd om ze allemaal in leven te houden. Door ervaring weet ik dat de ruimte/gaten die ontstaan vanzelf gevuld worden door de 'buren', de coniferen die er nog fris naast de afstervende staan. Wijkers en Blijvers. De ene zijn dood is de ander zijn brood, ook in de Natuur.....
En dan ineens realiseer ik me dat het mijn angst is om de tuin/Natuur nog meer ruimte te geven. Dat het met het loslaten van het gecultiveerde te maken heeft. Het gecultiveerde in mij, de opgelegde begrenzing door externe autoriteiten. Dat is het en nu voel ik blijheid. Dit raakt natuurlijk ook mijn angst om afgewezen te worden. Ongelofelijk hoe die eeuwige cirkeltjes weer aangeraakt worden om er dan met plezier er uit te stappen om mezelf te mogen ZIJN! Het is telkens de uitnodiging om die ongerepte 'wilde' Natuur in mezelf te omarmen!
In het verleden als ik opentuinen ging bezoeken, voelde ik altijd dat ik me het prettigst voelde in de stukjes bos die de eigenaren intact hadden gelaten. Ja dat is het, die ongerepte ongecompliceerde Natuur! Heerlijk.
Ga ik nu een bos van mijn tuin maken? En het gecultiveerde stuk omgooien??? Nou nee, want ik geniet toch ook van de planten die het fijn vinden om in de volle zon te staan. En het is al lekker
aan het verwilderen.
Het blijft een enorme uitdaging om de controle los te laten om helemaal met vertrouwen in die overweldigende volle verwilderde tuin te blijven staan en de schoonheid er van te blijven zien!
Wat me soms helpt als ik die paniek voel, dat ik naar boven ga en vanuit de ramen naar beneden kijk. Dan heb ik even met wat afstand kunnen kijken, waardoor er rust ontstaat.
Telkens weer verbaasd het me wat de Natuur met me doet, me laat voelen, laat zien. De Liefde voor en van de Natuur werkt voor mij helend en ik ben haar heel erg Dankbaar. We hebben samen een prachtige wisselwerking!!
Mijn Tuin als de spiegel van mijn Ziel, om me-Zelf te mogen zien en te ont-dekken, is een ware ontdekkingstocht.
Reactie schrijven
klaas oldegberts (maandag, 24 april 2023 14:12)
Mooie update Anne. de natuur haar gang laten gaan is nogal wat voor de mens. Ik boedel het meer loslaten van de controle. Dan komt er natuurlijke ruimte in onze eigen binnentuin waar "onkruid" en verdorring en uitdroging symboliek kunnen zijn voor echte groei in vertrouwen en liefde. Deze twee stellen geen eisen omdat ze onvoorwaardelijk zijn. Poorten in heel hoge heggen worden dan ineens stralend zichtbaar. Al wenkende. Het is ook te lezen in jouw uitstraling.
Bart (maandag, 24 april 2023 15:10)
Hoi Anne,
Blij dat ik je woorden las, die hebben niet alleen betekenis voor jezelf. Je deelt, dank je!
Kijken, horen, loslaten, meebewegen, … wat de natuur ons toont kan één grote ontdekkingsreis zijn, het is aan ons om ‘t te zien
Riny Bus (maandag, 24 april 2023 16:43)
Hallo Anne. Ik voel met je mee maar blijf ook genieten van de natuur die sterker is dan menigeen denkt.
Mooi geschreven en ik denk dat de bomen, planten en bloemen een weldaad zijn voor jou en de liefhebber. Natuurlijk heb je niet altijd alles zelf in de hand maar door ruimte te scheppen zie je weer licht en ruimte. Dan is er weer plaats voor iets nieuws waar je opnieuw van kunt genieten.
Ingrid (maandag, 24 april 2023 20:02)
Ha Anne,
In een van mijn tuinboeken las ik ooit het volgende,
daar moest ik aan denken toen ik je blog las.
Waarnemen vanuit de ziel
is de ervaring van de verbinding
met alles wat er is.
Het is luisteren naar je bovenste binnenste.
Mirjam Scheffmann (dinsdag, 25 april 2023 07:40)
Wat heb Jij het weer prachtig verwoord!!
Groetjes Mirjam
Ton ter Heerdt (woensdag, 26 april 2023 13:34)
Ha Anne, bedankt voor je prachtige blog. Ik lees veel herkenbaars. Loslaten kost soms moeite en verdriet maar tegelijkertijd komt er weer zoveel moois voor in de plaats!
Blijf vooral jezelf en geniet van al het moois dat er weer aankomt.