Nieuwe bewoonster, Nieuw avontuur

Bij het zien van haar foto gebeurde er iets in mijn hart. Bam, ze kwam binnen en ik wist vanaf dat moment dat ik haar ging ophalen.
Het was een indrukwekkend moment, helemaal omdat ik al ruim 12 jaar ( en misschien wel langer geleden) geen huisdier meer had. Poozje was de laatste, het was twee handen op één buik. Er was zo'n diepe verbintenis dat ik  'even' niet meer de ruimte had voor een nieuwe verbintenis. Als er zoveel liefde gevoeld en ervaren wordt dan is de pijn van loslaten ook heel diep.
De laatste maanden keek ik af en toe op de site van Brammelo met de vraag: Wil ik me weer gaan verbinden met een huisdier. Het zijn handenbinders....
Een hond moet drie keer per dag uitgelaten worden. Ik hou van honden en ik heb met veel plezier (en spanning, als ze er weer vandoor was gegaan) Xendi te logeren gehad ( Zie mijn verhaal over huisdieren). En toch was het voor mij heel duidelijk dat ik geen hond als huisdier wilde.

Een kat? Ze doden vogels, wat ik niet leuk vind.....er zijn al genoeg katten hier in de straat..... allemaal smoesjes, realiseerde ik me later.
En ineens ergens half oktober zag ik de foto van "Kelly". Die naam had ze in het asiel gekregen. Ze was als zwerver in Neede gevonden en naar Haaksbergen gebracht, wachtend op een nieuw huis.
De naam Kelly klopte in mijn beleving niet. Al zoekend kwam ik op de naam Misty. Het blijven mysterieuze wegen hoe de diertjes op mijn pad komen. In mijn beleving is Misty op het juiste moment in mijn leven binnen gewandeld.
Bij het opzoeken van Misty had ik wat snoepjes gekregen om zo wat contact met haar te maken. Het snoepje had ze aangenomen met een knipoog van haar, wat voor mij een goed teken was. Vervolgens kwam de vraag: Neem je haar mee? Ja, was mijn antwoord en ze hebben haar (helaas) met grote handschoenen aan, kunnen pakken en in het mandje gezet. Het deurtje werd met nog wat extra tayraps vast gemaakt...je weet maar nooit. Onderweg naar huis was ze heel stilletjes, één keer heeft ze een poging gedaan om te ontsnappen en had snel door dat dit onmogelijk was.
De eerste twee à drie weken bleef ze zich verstoppen achter dozen en onder een kast. Onder de kast kon ze mooi mijn bewegingen volgen, maar..... als ik te dichtbij kwam ging ze blazen en soms wilde ze me zelfs aanvallen! Dat gedrag maakte het niet makkelijk, waardoor ik me soms af vroeg of ik niet een vergissing heb gemaakt om haar te adopteren..... Ik merkte dat ik zelfs bang werd voor de kat. Ook daagde ze me uit om wel mijn eigen grenzen aan te geven, helemaal toen ze me wilde aanvallen. Ik werd dus uitgenodigd om mijn eigen kattenenergie te uiten. ( Misschien was ik wel bang voor mijn eigen katten energie) Dat werden dus twee katten in één huis. Ik kan er nu om lachen.
Telkens weer grenzen aangeven, ook als ze het behang van de muur los zat te krabben! Vervolgens zei mijn wijze dochter: "Mam ze wil naar buiten!"
Zelf had ik er nog moeite mee, ze was/is nog zo schrikachtig dat ik daardoor niet wist of het wel goed zou gaan. Doordat ik net een bijeenkomst had met mooie natuurmensen heb ik gevraagd of we een opstelling voor de kat konden doen.Degene die de energie van de kat op zich nam, liet me weten dat ze wel de weg wel terug kon vinden.
Dit heeft me dit genoeg vertrouwen gegeven om de volgende dag de deur open te zetten.
Sinds vorige week maandag heb ik dan de deur naar buiten open gezet. En is ze heel voorzichtig en geconcentreerd naar buiten gegaan. Links, rechts en achterom kijkend op avontuur gegaan. En ja hoor na een tijdje kwam ze weer binnen, ging wat eten en weer naar buiten.
Ook is het heel leuk om te zien dat ze de composthoop heel interessant vind. Dat was/is het paradijs voor de muizen. Ik zie soms de muizen in paniek weg springen. Vervolgens is ze op het dakje van het pottenhok terecht gekomen en wist niet hoe ze daar vanaf moest komen. Met een trap en wat snoepjes heb ik haar de weg gewezen. Wel moet ik dan weg gaan, zodat ze zelf via de trap weer op de grond kan komen.
Na al die avonturen die ze buiten in opperste concentratie heeft gehad, komt ze dan naar binnen om op de trap binnen te gaan ontladen. Hollend op en neer en rollend op de treden moet ze dan de spanning even kwijt.

Zo heel langzamerhand beginnen we ook aan elkaar te wennen. Terwijl ik achter de laptop zit te werken, dan komt ze heel gezellig langs mijn benen wapperen en mag ik al haar staart voorzichtig en losjes door mijn handen te laten bewegen.
Ik merk ook dat ik me, in haar buurt, niet te snel moet bewegen. Langzaam Anne!

Lieve bewoners van de Hobbemastraat nu weten jullie waar deze lieve poes woont, die de buitenwereld nog wel erg bedreigend vind...... geduld, vertrouwen en rustig haar gang laten gaan. Niet willen aaien, daar is ze nog niet aan toe en misschien wil ze dat nooit. De tijd zal het leren en ze heeft tijd nodig om in haar eigen tempo de nieuwe wereld te ontdekken.

Net als ik..... 🤣