Zaadjes

Dag lief mens,

Ik weet bijna niet waar ik ga beginnen met mijn verhaal. De laatste tijd pruttelde het wel dat ik iets wil delen.

De vraag was telkens:

....."Wat en hoe".....

Ik begin gewoon en zie wel hoe het zich ontwikkeld

Zoals velen van jullie weten ben ik de afgelopen jaren intens bezig geweest met het helen van trauma's. Het begon met de oorlogstrauma, die ik in eerste instantie van mijn oma, in me had ontdekt.

Als je eenmaal een deurtje hebt geopend, dan is het innerlijk proces van deurtjes openen niet meer te stoppen.....

Langzamerhand kan ik niet meer zeggen dat er trauma's opgelost zijn, het is veel en veel meer wat er onbewust in mij heeft gezeten. Daardoor ook telkens weer het gevoel gaf, er klopt iets niet en ik bleef verder zoeken. En er is heel veel in het licht gekomen!! Ik ben er achter gekomen dat er onbewust heel veel vastgezette patronen met hun verstrikkingen mij hebben belet om in alle vrijheid te kunnen leven. Heel veel angsten zijn er boven gekomen, om telkens weer een stukje verder in alle vrijheid met en in mezelf, in de wereld te staan. Dat ik niet meer mee hoef te doen met alle opgelegde verwachtingen. Dit kan alleen als je er echt open voor staat om ze te willen zien.En het is een hele zoektocht geweest om hiermee met de juiste mensen aan de slag te gaan. Het is telkens weer een vingerspitsen gevoel, samen met mijn intuïtie, om alert te blijven. Om te voelen of het nog klopt.

In eerste instantie worden die verwachtingen door de buitenwereld opgelegd, de externe autoriteiten. Die ben ik gaan geloven waardoor ik deze ook ben gaan "leven". Die verwachtingen begonnen steeds meer te knellen. En om deze verwachtingen los te gaan laten, komt er weer een stukje angst boven.... ha ha ik kan er nu om lachen..... dat is de angst om afgewezen te worden door de buiten wereld en mijn dierbaren, die er niets van snappen waar ik mee bezig ben. In feite wijs ik mezelf af, als ik toch weer aan al die verwachtingen ga toegeven.
Het is wel wonderlijk dat ik nu pas door heb wat een hoop verwachtingen er eigenlijk opgelegd worden. Heel Veel!
Toch ben ik mijn oma nog steeds heel dankbaar, met het advies wat ze aan mijn moeder heeft gegeven, om een kijkje te nemen bij die tuinbouwschool. In de Natuur zijn, dat was raak! En gelukkig ben ik de Natuur altijd trouw geweest. Met ook weer onbewust het verlangen om me te verbinden met de natuurwezens.......

Wat ik me nu bewust ben is dat we allemaal natuur mensen zijn. Als we de verbinding met de Natuur kwijt raken dan raken we een belangrijk deel van onszelf kwijt.

Zoals je misschien begrijpt is mijn wereld wel behoorlijk op zijn kop gezet, waar ik eigenlijk heel dankbaar voor ben. En ik voel nu die blijheid met ontroering ook in me, terwijl ik dit schrijf!

Ergens in de afgelopen dagen had ik weer een boeiend gesprek met een dierbare vriend van me. Waar het over ging weet ik niet meer precies. Wel wat er is blijven hangen....:  Zaadjes.

Als een bloem staat te bloeien en uitgebloeid weer verdwijnt, dan weet niemand meer waar het heeft gestaan.

Ik flapte er meteen uit : Ho ho tenzij ze haar zaadjes heeft uitgestrooid! Denk maar aan de juffertjes in het groen.
Hij had een keer wat zaadjes van die juffertjes mee genomen en het tweede jaar had hij een explosie van juffertjes in zijn tuin......
Ik had hem gewaarschuwd, kijk maar uit met die juffertjes....... 😂😂

Oké hij heeft ook wel gelijk, want die ene bloem is echt wel weg, maarrrr al die zaailingen zijn wel de nakomelingen, die ons weer herinneren aan die ene bloem. Leuk ik voel zoveel blijheid.

 

Wat ook bij me langs kwam was dat de Natuur mijn bijbel is.

De Natuur laat me zoveel zien en ervaren.

Geeft me zoveel inzichten.

Er zit heel veel wijsheid in die Stilte van de Natuur.

 

Ik wens je voor de komende dagen, ook al is het buiten ons nog donkerder aan het worden, heel veel Licht en Liefde.